KENDİSİNİ fena halde olayların gidişine ve akışına kaptırsa… Yani…
Ortada saklanamayacak denli açık bir rol yapma çabası olmasa… Artistlik yapmasa…
Mimiklerinin ve hareketlerinin ayarını stattaki dev ekranlara bakışlar fırlatarak yapmasa…
Karizmanın yaratılabilir bir şey olmadığını bilse… Etrafı sürekli kolaçan ederek devrimci olunamayacağını anlasa…
“Dediğim dedik / Çaldığım düdük” dese… Ve bunu inatla yapsa…
Hafiften bir çözülme durumu söz konusu olduğunda, hemen bütün inadından vazgeçip bozuk attığı futbol yorumcularının önerilerinin üzerine balıklama atlamasa…
Yanlışlarında ısrar etse… Ortada çok “ballı bir durum” söz konusu iken, “Mucizenin diğer adı Fatih Terim’dir” demese…
Önce “Hesaplaşacağım” deyip, sonra da “Ben şunları kastetmedim / Bunları da kastetmedim” diyerek tornistan etmese…
Futbolcularının alın terlerinin üzerine tek başına çöreklenmeye gayret etmek yerine zaferi onlarla paylaşmayı denese…
Yarı final maçının bitmesinden bir saniye sonra “Milli Takım’a veda ediyorum” diyerek rol çalmasa… Hakiki bir serdengeçti olsa… Hakiki bir deli olsa…
Kısacası…
Ortada bir “kolpa kokusu” olmasa…
Vallahi de billahi de ben de teslim olacağım…
Ben de “Put kıran Fatih Terim” ya da “Paradigmayı iflas ettiren adam” başlıkları atacağım…
Ama gelin görün ki…
“Vıdı vıdı eden sıkıcı bir statükocu” konumuna düşmeyi göze alarak…
Bunca yaşananların ardından…
Hálá “Fatih Terim heyhat!” demekten başka söyleyecek bir söz bulamıyorum…
Sayın Ahmet Hakan’a ve Hakan’ın yazılarını Futbolistan.net ile paylaşan Hürriyet Gazetesine teşekkür ederiz.
